Op donderdag 16 januari stortte de stalvloer van boerderij De Bonte Parels in. Daarbij kwamen ongeveer 45 koeien in de mestput onder de stal terecht. Dankzij massale inzet van hulpdiensten konden alle koeien gered worden. Het leven van het boerengezin staat echter op z’n kop. Dit hele jaar spreek ik als Theoloog der Nederlanden met mensen over de grond waarop we leven. Zo luisterde ik in januari naar het verhaal van boeren Rutger en Christianne.
Op die donderdag stond het erf vol. Met man en macht werd geprobeerd de koeien uit de mest te halen. Uiteindelijk is dat gelukt door een trap van stro in de mestput te bouwen. De koeien waren veilig en konden de wei in. Dat was een grote opluchting, maar voor de boeren van De Bonte Parels was de ellende niet voorbij. Zij en hun kinderen zijn enorm geschrokken, de stal is onbruikbaar. Het gezin kreeg veel aandacht, maar die was niet altijd positief.
De stal is nu leeg en donker. De sfeer op het erf is anders dan normaal, wanneer de stal vol staat, schoolkinderen de boerderij bezoeken en klanten de boerderijwinkel naar de boerderijwinkel komen. De koeien hebben onderdak gekregen bij een boerderij verderop, alle andere activiteiten hebben Rutger en Christianne af moeten zeggen. Ze hebben hun handen vol aan alles wat er nu geregeld moet worden. Er is veel onzekerheid: Wat zal de verzekering vergoeden? Behouden de zwangere koeien hun vrucht? Hoe organiseren we ons werk nu de koeien verder weg zijn?
Zorg voor de schepping staat centraal op deze biologische boerderij. Christianne vertelt: “Zorg voor de schepping is breder dan koeien melken. Al onze koeien kennen we bij hun naam, het zijn medeschepsels. En er is meer leven in je wei dan gras. Ik moet altijd aan Psalm 139 denken. Die kleine wormpjes in de bodem, niemand ziet ze, maar God heeft ze geschapen.” Alles hangt op de boerderij met elkaar samen. Rutger: “Voor gezond leven boven de grond heb je evenveel leven onder de grond nodig. Dus 800 kilo koe op de grond betekent 800 kilo aan wormen en insecten onder de grond.”
De boerenfamilie krijgt veel steun uit het dorp, van collega’s van leveranciers en uit de kerk. Er is weinig tijd voor reflectie, maar soms doemen grote vragen op: Waarom overkomt dit ons? Wat geeft ons nog hoop? De boeren deinzen er niet voor terug deze grote vragen de ruimte te geven: “Je mag boos zijn op God. We stuiteren heen en weer tussen ons in de steek gelaten voelen en ons gedragen weten.”
Er komt een lach op de gezichten van Christianne en Rutger wanneer ze over hun koeien vertellen. Dat ze zo trots op hen zijn, dat ze zo dapper zijn geweest: “We noemen de koeien bij hun naam, hun nummers ken ik niet zo goed. Elke koe heeft een verhaal, we denken aan wie haar haar naam gegeven heeft en wat we allemaal met deze koe hebben meegemaakt.”
Geef een reactie